Een paar jaar later, zijn we verliefd op hem
en zijn baasjes voelen vertrouwd.
Niet alleen hun pup is aanzienlijk gegroeid tot een prachtig lieve volwassen hond ook jullie gezin groeit en hij is deel van jullie familie.

Herinneren jullie nog toen hij mensenpoep gegeten had in de duinen en we hem aan
het infuus hadden en hij vol vertrouwen ons ons werk liet doen. Later konden we er
om lachen dat hij een junkie was geworden. Zoveel avonturen…

Nu jaren later zijn we hier om gedag te zeggen. Meerdere problemen die wij niet meer kunnen herstellen. Ik zou willen dat hij altijd bij jullie kon zijn. Als arts ben ik teleurgesteld in het feit dat we geen mogelijkheden meer hebben hem voldoende fit te houden om dierwaardig te bestaan. Het doet pijn om hem en jullie niet te kunnen helpen en blij te houden. Het is echter tijd. Je bent de dierenarts, kalm, cool, objectief, je behoort professioneel te blijven en alles onder controle te houden.

Nou F~*k dat.

Ik ken hem sinds het opstarten van onze kliniek, mijn fantastische team heeft alles
klaar gezet om de IV catheter te plaatsen. Zij tonen het niet maar geloof me ook hun hart breekt. Zij zijn er ook geweest, zij voelen het, dat het pijnlijk is en verdrietig. Ik heb de slaapinjectie in mijn witte jaszak, waar ook die hondenkoekjes in zitten,
mijn stethoscoop in de andere. Ik adem diep en rustig in en kom de spreekkamer binnen.

Sterk blijven nu…

Hij kijkt me aan met zijn lieve ogen, wil het
liefst nog een koekje, dat mag. Je ziet de strijd dat hij het moeilijk heeft, een te zware ademhaling. Hij is er klaar voor, geeft vertrouwen. De baasjes zijn nog niet klaar, maar toch ook wel. Ben ik er klaar voor, liever niet maar dit moeilijke moment moet gebeuren.

We houden allemaal te veel van hem om hem te laten lijden. Hij zou door het vuur gaan voor zijn gezin als ze dat al zouden vragen. Dat doen ze niet meer, dat zou oneerlijk zijn. Ik zou wensen dat menig menselijk hart zoveel onvoorwaardelijke liefde kon geven als menig huisdier. Ik zou wensen dat ik de persoon kon zijn waarvan mijn huisdier denkt dat ik ben. Ik wens, ik wens, ik wens dat er een manier gevonden kon worden dat ze onsterfelijk werden.

Maar helaas heb ik geen magische krachten, ik ben dierenarts. Ik aai zijn koppie en geef zijn familie de kans om afscheid te nemen. Eén zucht na de eerste injectie en hij valt rustig in slaap. Ik zie de tranen in de ogen van de mensen om hem heen. Ik huil van binnen maar probeer sterk te blijven voor hen. Na de tweede injectie ontspant zijn lichaam volledig terwijl ze hem liefdevol vast houden. Eerst stopt zijn ademhaling. Weer een warm gezin die een geliefd en gewaardeerd familielid verliest.

Uit mijn andere zak haal ik mijn stethoscoop en luister ik naar zijn hart, tussen de warme handen die hem nog stevig vast houden. Hoor ik nu een hartslag of is dat die van hen die hem vasthouden?
Of hoor ik door het pompen van het bloed door mijn oren mijn eigen hart omdat ik zo zeer probeer zelf niet te snikken?

De woorden: hij is overleden worden uitgesproken. Hij wordt geknuffeld en er
wordt getroost. Hij blijft alleen bij ons achter. De deur gaat achter jullie dicht en
ons team is treurig. Hij is er niet meer en ik weet er komt vandaag nog een moeilijk
moment. Terug naar huis, binnenkomen zonder de warme begroeting van een
maatje.

Onthoud dat we allemaal weten hoe het voelt. Gelukkig blijven zijn herinneringen
levendig in jullie hart. Ik ben dankbaar dat ik jullie kon bijstaan en dat ik een heel
klein deel uit mocht maken van jullie reis met hem.

Liefs voor altijd,
jullie Zandvoortse Dierenarts

P.s. dit is slechts één verhaal van afscheid nemen, dierenartsen over de gehele
wereld doen dit dagelijks, wij blijven sterk, professioneel maar zijn zeker niet van
steen. Soms breken ook wij.